Anneke van Walree c.s met lol in topvorm. Foto Bart Stoutjesdijk

Altena Regatta.  Onthoud die naam. Dat wordt het he-le-maal. Het is geen zwendel, het is geen nep, geen fake. Je krijgt wat je ziet. Een oeverloos panorama met opspattend water. Ik stond op de Maasdijk. Bij de gehalveerde Dikke Bôôm en het Dekske. En met mij Peter de Knegt (Groot & Grut) en Teun Parijs (helemaal uit Parijs). De wethouders Renze Bergsma en Wijnand van der Hoeven willen volgend jaar meedoen. Dat brulden ze! Living Lab Altena Regatta, visiegroep 18. Druk op de ketel. Druk op de roeispanen. Altena spat van de goede ideeën. Visiegroep 18 wil elk dorp met een roeiboot verblijden. Zo’n skiffbouwpakket kost vijf mille. Community building. Teer en ouwe klare? Nee, houtolie en bier. Kartrekkers gevraagd. En weldoeners. Altena telt volgens het CBS 700 (!) miljonairs. Werkendam 300, Woudrichem 200, Aalburg 200. Dat is 35 (!) per dorp. Fluitje van een cent die vijf mille. Weg met de Hollandse schraperigheid. Leve de Brabantse gulheid. Spaar geen geld. Spaar mooie momenten…

Volgend jaar de Altena Regatta met 21 boten. Zo simpel kan het zijn. Gewoon doen. Met dank aan de jongens en meisjes van Watersportvereniging Woudrichem.

PS Succes heeft vele vaderen. Anneke van Walree & Michiel van Lunteren, Peter de Knegt, Kees van Vugt bijvoorbeeld.

Zie ook column Roeien in AD Rivierenland.

Prins Claus krijgt een rondleiding na de restauratie in 1971. Foto Salha

Woerkum-vesting stond in de jaren zestig op instorten. De gemeente zat op zwart zaad. Was gelukkig niet in staat om de boel te slopen. Dankzij de Bond Heemschut en Prins Claus werd de vesting van de ondergang gered. Niemand kon toen vermoeden dat het een goudkust zou worden. Huizen te koop met krankzinnige prijzen. Wourkem is booming dankzij Dokter Tinus en miljonairs van buiten. Op de vlucht voor de stress van de Randstad. Woondromen met uitzicht op Maas Waal en Merwede. Met de geur van Riveer en een verdwaalde snoekbaars. Woerkum bestaat niet meer uit Woerkumers, maar uit de nieuwe elite, 80 procent der vesting. Knudde? Nee, een weldaad, een injectie, innovatie. Een greep uit het aanbod van Funda.

Hoogstraat 4. In de Vergulde Helm, bouwjaar 1601, torenhoge vraagprijs 650.000 euro kk. Hans Bas Val woont er als een god. Met zijn vrouw. Hij liet me de wijnkelder zien tijdens het Theaterhoppen. Ze verhuizen naar de boerderij waar Errit van der Velde & Maja Groeneveld woonden, tegenover Kruiden en Jasmijn.

Het Jacoba van Beierenhuis, Molenstraat 2. Ik ben er geboren in 1944. Vier gezinnen onder de pannen, maar het dak lekte. Toen de nonnen het pand verkochten, kostte het rond de 300.000 gulden. Martin van Dijk en Marina Zwaan wonen er nu als graaf en gravin in 14 kamers. Vraagprijs 795.000 kk.

De oude pastorie met een torenhoge vraagprijs.

Molenstraat 35, voormalige hervormde pastorie, bouwjaar 1850. Sam Bax woonde er in 7 kamers, 1000 m2 grond met B&B. Peter en Moniek de Knegt gaan scheiden. Paleisje voor een lid van de Quote 500: vraagprijs 1.195.000 kk.

Kerkstraat 78, het café (1887) van Aai Petoet, daarna restaurant, 6 kamers, dubbele bewoning mogelijk. Vraagprijs 425.000 kk

Kerkstraat 56. De voormalige boekwinkel van Amie van Beem. Tegenwoordig de befaamde ijssalon van Frans Baks. Vraagprijs 378.000 kk. De ijssalon heeft een huurcontract tot en met 2020.

Wie snakt naar een huske in de vesting een paar koopjes. Spieringstraat 8, vissershuisje, 199.500 kk en het schattige Kerkstraat 12, 155.000 kk.

Wie de hele dag naar het water wil turen, een buitenkans: Rijkswal 14, 255.000 kk

Het verloederde postkantoor met een prachtig gedicht van Lizzy van Pelt. Foto Piet Hartman

Het oude postkantoor van Woudrichem. Wat een verlopen hondenbrok. Schimmel op de ruiten, schimmel in de keuken, schimmel in de tuin. Een verwilderde kat staarde me aan. En dat alles is van projectontwikkelaar Kooijmans. Ik had ergens gelezen dat Robert Holmes kraakwacht speelt. Hearhear! Robert nam zowaar op. De voormalige stormachtige directeur van de VVV Altena Biesbosch terug in de vesting. Een failliet restaurant en een echtscheiding armer. Robert Holmes stond me toch vrij monter te woord. ,,Ik woon er als een vorst, werk elders als kok, en moet weg, zodra meneer Kooijmans het pand het verkoopt.” Meneer Kooijmans vraagt de ene dag 6,5 ton en de volgende dag 7,5 ton. Iedereen krijgt een wurgcontract van meneer Kooijmans. Het ene na het andere hotel-restaurant ging op de fles. Maar ja, soms lieten pachters meneer Kooijmans stikken…

Peter de Knegt.

Shit blijft aan het postkantoor (1905-1995) kleven, een grachtenpand met riviergezicht, een pand aan de Goudkust van Woudrichem, een rijksmonument om van te blowen. Journalist Peter de Knegt, een andere markante mens, ooit sterverslaggever bij het AD, daarna kandidaat-raadslid voor Progressief Altena, wilde er een zorghotel voor licht dementerende bejaarden van maken. De verloedering ging hem aan het hart. Hiephiep! ,,Ik had een lijstje met rijke mensen gemaakt en een goeie pitch. Binnen een paar dagen 2 ton voor het goede doel. Tijdens een vrijwillige veiling in Vught mocht ik 4,5 ton bieden. Meneer Kooijmans hield vast aan 6,5 ton. Zo jammer, zo jammer. Later belde hij me op of ik manager van een asielzoekershotel wilde worden.”

Wattuh? Meneer Kooijmans wilde er best asielzoekers stallen, maar dat feest ging niet door. Keizer Kooijmans wacht op de hoofdprijs van echte miljonairs. Oh ja, een Almkerkse ondernemer is zijn volgende klant. Hij wil er gaan wonen, met een B&B en een theetuin. Weer stront aan de knikker. De vraagprijs…

In een van mijn columns voor AD Rivierenland maakte ik gewag van de autovrije Hoogstraat in Gorcum en de autovolle Hoogstraat in Wourkem. Een vesting is niet gebouwd voor auto’s, maar voor kruiwagens en paard en kar. Bij toeval kwam ik vestingnotabel Piet de Joode tegen. Hij vertelde een brief naar B en W te hebben gestuurd. Een ambulance op weg naar zijn broer kwam vast te zitten in het stadje. “Eigenlijk zou de vesting autoluw moeten worden. Een proef met een autovrije Hoogstraat in de zomer, waarom niet?”, zei hij.

Peter Baks. Foto Piet Hartman

Wethouder Paula Jorritsma schreef me dat uit onderzoek was gebleken dat de vestingbewoners het parkeerbeleid prima vinden en Paula dus ook. Gemakzucht en gebrek aan gevoel voor schoonheid, noem ik het. Krijgt de groene wethouder Paula Jorritsma al last van angstzweet bij een paar protesten? Goed bestuur is emotiemanagement. Tijdens de Kunstroute was het een verkeerschaos met de dikke bakken. De boa werkt ’s zondags niet anders had het bonnen geregend. Het is wachten op een dodelijk ongeluk. In de studio van Radio A-FM Altena Alternatief zat Peter Baks naast me. Hij is chef van de stadsgidsen en juichte het idee van Piet de Joode toe. Hoezo? “Ik noem de Hoogstraat de PC Hoogstraat, maar de auto’s rijden er de vouw uit je broek. Toeristen kunnen geen mooie foto’s maken, want het blik verpest de straat. Ik denk dat er intussen meer mensen zijn dan we denken die een autovrije Hoogstraat willen.” Paula Jorritsma heeft de hulp nodig van het verstandige vestingvolk. Te paard voor een proef!

PS Burgemeester Anne Hidalgo van Parijs wist 690 km autovrij te maken. De Hoogstraat is 300 meter.

Mijn opa onthult de Zalmvisser van kunstenaar Ton Koops, geschonken door de beroemde advocaat Theo Sandberg. Foto archief Ton Koops

Tijdens de beeldenstorm van 1566 hebben de protestanten alle beelden opgeruimd. Maar zie, vooral langs de rivieren staan er weer genoeg. De beelden herinneren vaak aan het verleden, aan het gezwoeg van onze voorvaderen. Het geploeter in de steenfabriek, de vissers die moeite hadden het hoofd boven water te houden, de schippers met een loon net genoeg om niet te verzuipen. Mijn opa Bart Hartman onthulde in 1978 het bronzen beeld de Zalmvisser – ik was erbij. Het staat op de Maaspunt in Woudrichem, gezicht naar Gorinchem, rug naar Slot Loevestein. Ik besloot tijdens de Kunstroute Woudrichem het standbeeld tot leven te wekken met een terugblik. Passanten schoven aan, luisterden, dankbare reacties.

Mijn opa leefde van 1886 tot 1985 en werd 99 jaar. Hij had een stevige gestalte, je kon echt op hem bouwen, en hij had weinig woorden nodig om tot de kern te komen. Toen opa en oma zeventig jaar getrouwd waren, was het groot feest in ’t Oude Raedthuys. Hofkapel Nooit Gedagt blies de alcoholdampen van de vloer. En wie stond daar in z’n eentje te dansen? Mijn opa. Zo wil ik oud worden, dacht ik geroerd… Dat beeld vergeet ik niet. Een mens moet een beetje geluk hebben, maar discipline kan geen kwaad. Hij droeg zomer en winter een wollen borstrok. Nooit ziek. Eigenlijk was opa een halve moslim met een visserspet. Voor het middageten nam hij twee borrels. Maximaal! ,,Ge mot het vléés in de pekel houwe,” zei hij tegen me. Natuurlijk aten ze minimaal één keer per week vis. Maar, ze aten ook elke week bruine bonen met uitgebakken spek. Opa dankte de Here en veegde zijn kin af met een zakdoek.

Hij wandelde tot op hoge leeftijd dagelijks naar de rivier. ,,Die motten ze met ’n paal dôôdslaon,’’ mompelden zijn stadgenoten. Hij stierf net voor de internetrevolutie. Zou hij met een mobieltje in de boot gezeten hebben? Moraal van het verhaal: opa en oma hadden weinig nodig om gelukkig te zijn. En anderen gelukkig te maken…

Deze column stond 17 september in AD Rivierenland.